16 mei 2021. “Rozalie Hirs schept een grillig labyrint van geluiden waarin het toch aangenaam toeven is” – recensie door Frits van der Waa in de Volkskrant over het streaming concert infinity stairs in het Muziekgebouw aan ’t IJ van afgelopen hemevaartsdag (13 mei 2021). Lees de hele recensie hier.
“De muziek van Rozalie Hirs laat zich niet zo eenvoudig in een hokje stoppen, maar een eigen klankwereld heeft ze zeker. Makkelijke muziek is het ook niet, al neemt ze je als luisteraar wel bij de hand. Dat geldt zeker voor Infinity Stairs, een soort componistenportret dat vrijdag online ging in de serie Up Close van het Amsterdamse Muziekgebouw.
Hirs, die behalve componist ook dichter is, laat elk van de vier composities voorafgaan door een fragment uit haar gedicht ‘Zeg liefde’. Het zijn heldere, maar evocatieve teksten waarin mythische verwijzingen, humor en filosofie hand in hand gaan.
Hirs’ poëzie is toegankelijker dan haar ietwat hermetische toontaal. Maar die wordt hier ontsloten door basklarinettist Fie Schouten, fluitist Marieke Franssen en gitarist Wiek Hijmans. Die brengen elk een solocompositie ten gehore, waarna die drie stukken over elkaar worden gelegd en dan een totaalcompositie vormen, Infinity Stairs. Elk werk gaat vergezeld van een soundtrack waarin subtiel verstrengelde elektronische tonen meestentijds traag op en neer glijden. Dat levert een decor voor de uiteengetrokken ritmiek en melodielijnen van de solo’s, maar werkt ook vervreemdend.
Van die drie solo’s is article 6 [waves] het boeiendst, wat vooral te danken is aan het feit dat de elektrische gitaar zo’n veelzijdig instrument is. Maar pas in de in elkaar gepuzzelde compositie wordt het echt spannend. Nog altijd is de ritmiek ongrijpbaar, maar nu ontvouwt zich een fascinerend discours waarin de drie muzikanten gemeenschappelijke ankerpunten hebben, in klankwolken stijgen en dalen, samenvallen in schemerige harmonieën en weer uiteen gaan. Zo schept Hirs een grillig labyrint van geluiden waarin het toch aangenaam toeven is.”
