27 juli 2024. Vandaag publiceert De Standaard het interview met Rozalie Hirs ‘Liefde en moed, die twee heb je nodig’ door Jelle van Riet (interview: Jelle Van Riet; fotografie: Desiré van den Berg). Van Riet is een Vlaams journalist, schrijver en podcastmaker, al meer dan twintig jaar bekend door haar vele interviews in het literaire veld. Zij schrijft in het nieuwe interview onder meer:
“Tussen twee werelden, daar draalt [Rozalie Hirs] graag. Tussen bloeiende en verwelkende rozen. Ook in haar met de Jan Campert-prijs bekroonde bundel ecologica (2023) laat ze de natuur zingen in al haar wonderlijke én meedogenloze kracht. Hirs is dichter en componist. De twee zijn met elkaar vergroeid, het levert vloeiende poëzie op. De dichter zet de koers voor je uit, maar verder ben je vrij. Ze gebruikt kapitalen noch leestekens, de woorden lijken op drift. Je waant je onderwater.”
“We zijn zacht en beweeglijk, waar we bestaan.”
“Ik ben altijd buitenmatig nieuwsgierig geweest en ben in mijn werk op zoek gegaan naar nieuw land: een nieuwe taal. Ik ben niet gelovig, maar ik geloof wel in het verlangen om te geloven. Misschien ben ik een mysticus, want ik ben geïnteresseerd in wat we niet kunnen kennen. De wens geeft de richting aan hoe we willen leven en in mijn geval gaat die uit naar de liefde in de ruimste zin van het woord.”
“De liefde voor taal, muziek en wetenschappen is me met de paplepel ingegoten. Mijn vader was wetenschapper, maar er werd thuis ook veel gelezen en gezongen. Ik schreef, zong en tekende altijd en vond dat vanzelfsprekend tot ik ontdekte dat het lang niet zo vanzelfsprekend is. Eigenlijk heb ik me altijd kunstenaar gevoeld.”
“Dat haar parcours vertakt is geraakt langs plekken en talen, herleidt Hirs tot haar tweetaligheid. […] “Het feit dat ik tweetalig ben opgegroeid, maakt dat ik een verruimde omgang met mijn moedertaal heb en het verklaart, denk ik, ook de grote affiniteit van Vlamingen met mijn werk.””
“Het fysieke is een wezenlijk onderdeel van Hirs’ scheppingsproces. “Niet alleen bij het maken van een nieuwe harmonie wil ik fysiek voelen of de noten en de timing juist zitten. Ook bij poëzie lees en luister ik voortdurend naar wat ik maak, want mijn gedichten praten terug. […] Mijn bundels lijken misschien geconstrueerd of conceptueel, maar hun vormen doen zich gaandeweg aan mij voor tijdens het scheppingsproces en kunnen ontstaan juist omdat ik me overgeef. Dat is een interessante paradox. Ook het leven zelf is een gedicht, maar dan wel een waaraan je eeuwig blijft sleutelen.”
“Ik speel ontzettend graag en cultiveer dat, want daar voel ik me het gelukkigst bij. Spelen leidt tot nieuwe ervaringen en nieuwe oplossingen.”
“ecologica is hoogst politiek en tegelijk ben ik de dichter die schrijft vanuit een grote verwondering om de natuur en de taal.”
Lees het volledige interview met Rozalie online op De Standaard of in de papieren krant, te koop in de Belgische boekwinkel. In de interviewreeks ‘De plek’ bezoekt De Standaard schrijvers op om over hun schouder mee te kijken naar wat ze zien wanneer ze schrijven. De landschappen tussen de lijnen, de kamers in hun hoofd. Lees hier alle afleveringen.
