27 juli 2007 verschijnt in de Volkskrant een recensie door Roland de Beer over de nieuwe dubbel-cd red, white & blues (Attacca Productions, 2007) van pianist Marcel Worms, met werken die speciaal voor hem zijn gecomponeerd:
“De uitgeverij van Nederlandse muziek Donemus heeft in de duinen een bunker waar werk wordt bewaard van tientallen componisten. Stel: Nederland loopt onder, alleen de duinen steken nog boven water, en Groenlandse archeologen graven het over driehonderd jaar op. Nederland blijkt in de ban te zijn geweest van de blues. De gevonden oeuvres bevatten bijna allemaal een bluesachtige compositie. Soms meerdere. A touch of the blues. Blues extended. Blues for Marcel. Vooral deze laatste titel intrigeert. Who the hell was Marcel? Een snuggere promovendus vindt de sleutel: Marcel Worms. Een Amsterdamse pianist, die bij iedere componist die hij tegenkwam een bluescompositie lospeuterde. Worms blijkt tot ieders verbijstering van zo’n 160 componisten uit vijftig landen bluesstukken te hebben gekregen. Het leeuwedeel, zestig stuks, afkomstig van Nederlanders of buitenlanders die in Nederland woonden. Red White & Blues, heet de dubbel-cd waarop Worms anno 2007 32 stuks uit die Nederlandse categorie bij elkaar heeft gelegd. Ruim de helft klonk al eens op eerdere cd’s. Maar omdat Worms nu tien jaar bezig is met zijn project, werd het tijd voor een best of-collectie. Het is een merkwaardige bluesbox. Improvisatie ontbreekt – tenzij je de tien jaar oude, nog altijd leuke bijdrage van Misha Mengelberg onder improvisatie laat vallen. Zijn Blues na Piet, een van de beste stukken van de verzameling, varieert op een Memphis Slim-achtig dum-tadum-tadum-motief. Het zijn variaties met slimme wendingen en rare afbrokkelneigingen, totdat de speler het niet meer lijkt te weten, en de beweging stagneert zoals in een Valse oubliée van Liszt. In Mengelbergs boogie oublié bepaalt de speler de volgorde van de variaties. De rest is, om met Robert Nasvelds Frozen blues te spreken, bevroren in stijloefeningen en gelaagde impressies. Sommige classico’s doen popi met loopjes en 12-matenschema’s, en komen niet veel verder dan een scholier op een feestje met een blues in F. Anderen confronteren de blues met oud muziekintellect als van Schönberg, die niets met de blues had (David Dramm, grappig: Otis plays Arnold). Of met Debussy, die wel iets met de blues had. Blank van Bart Spaan is een Cathédrale engloutie van de blue note. Sinta Wullur mixt blues met Bali. Ver van de oervormen verwijderd, maar intrigerend door zijn langzame puls en zwevende harmoniek, is Martijn Paddings Laid back. Van aparte bekoring is ook het recente Source of blue van Rozalie Hirs, zwevend tussen camp en oprechte poëzie. Hirs speelt een knap spelletje met oude, bijna Chopinesk klinkende, maar modern vertekende jazzclichés. En laat er de pianist af en toe een woordje bij zingen. Liefde. Helaas. Want Marcel Worms, een verdienstelijk pianist, al zou je hem een energiekere linkerhand toewensen, is geen love zingende Bessie Smith, laat staan een Eartha – ‘llawwwwwah’ – Kitt.”
(Roland de Beer: In de ban van de Blues, Volkskrant, 12 juli 2007)
tracklist red, white & blues
cd 1
1. Leo Samama: Some kind of Blues (2002)
2. Svitlana Azarova: Valentine Blues (2006)
3. David Dramm: Otis Plays Arnold (1996)
4. Rudi Martinus van Dijk: A touch of the Blues (1998)
5. Evrim Demirel: Blues extended (2006)
6. Douwe Eisenga: Growing worm, stabbing his back-part slowly into the blues (2001)
7. Joost Kleppe: Fado Irado (1999
8. Astrid Kruisselbrink: Goin’ down (2006)
9. Daan Manneke: Blues for Marcel (2000)
10. Vanessa Lann: Leaps of faith (2001/2002)
11. Robert Nasveld: Frozen Blues (2002)
12. Christina Viola Oorebeek: Prismatic Blues
13. Mathieu Polak: Der Gasn Nigun (2006
14. Michiel Braam: Worms is back! (1998)
18. Theo Loevendie: The Bar pianist (1997)
cd 2
1. Dolf de Kinkelder: Gejaagd door de kwint
2. Ron Ford: Lachrymae (1997)
3. Rozalie Hirs: Source of Blue (2005)
4. Loek Dikker: South Side Ground Zero Boogie Blues (2003)
5. Otto Ketting: Palace Hotel (1998)
6. Hanna Kulenty: Drive Blues (2000)
7. Vincent van Warmerdam: Cradlerockin’ Blues (2000)
8. Misha Mengelberg: Blues Na Piet (1997)
9. Guus Janssen: Blauwbrug (Bluebridge) (1996)
10. Ana Mihajlovic: A Sad Smile Blues (2000)
11. Toek Numan: Hitch (2003)
12. Martijn Padding: Laid Back (1996)
13. Bart Spaan: Blank (2004)
14. Bob Zimmerman: A Can of Blues (1999)
15. Sinta Wullur: Bali in Blue (1999)
16. Jacob ter Veldhuis: Honky Tonk Blues (1999)
17. Jacob ter Veldhuis: Off & On Situation Blues (1999)